Op een van de middagen krijgen we via de radio te horen dat er een luipaard is gespot in een boom. Het is Nthombi, een wat ouder vrouwtje van een jaar of veertien. Van haar is bekend dat ze ook een dochter heeft van bijna twee jaar oud.
Als luipaarden die leeftijd bereiken wordt het tijd dat ze op eigen benen gaan staan en zelf een territorium gaan vinden. De moeder gaat dan vaak langere tijd op stap en laat dochter of zoon steeds meer aan het lot over.
Op onze beurt wachten
Wanneer we bij Nthombi in de buurt komen, moeten we even wachten tot het onze beurt is. Er staan twee andere auto’s bij haar en als een van die twee wegrijdt, mogen wij. Alles om te voorkomen dat het hier een soort circus of pretpark wordt. In de verte zien we de boom met daarin een silhouet op de tak.
Dan zijn we aan de beurt en Greg rijdt ons vlak bij de boom waar Nthombi op haar gemakje ligt te rusten. Niets wijst erop dat haar dochter in de buurt is maar je weet nooit. En dus wachten we af. En we hebben geluk, want terwijl er nog geen nieuwe auto aan komt waardoor wij weg moeten, begint ze wat onrustiger te worden. Dat is een teken dat ze wel klaar is met dat liggen in die boom en van plan is te vertrekken.
Uit de boom springen
Na wat gapen, zichzelf wat wassen en eens rekken en strekken springt ze inderdaad uit de boom! En hoe simpel dat wellicht ook klinkt, het is een van de dingen waar ik al jaren op wacht. Een luipaard in een boom die eruit springt als ik er foto’s van aan het maken ben.
We volgen haar
We proberen haar met de auto te volgen. Want hoe tof zou het zijn als ze onderweg is naar haar dochter en we de hereniging tussen die twee zouden zien? We volgen haar een flinke tijd, door het hoge gras, een stukje over de weg. Dan zijn we haar weer even kwijt, tot we weer iets in het gras zien bewegen. Maar helaas, waar Nthombi ook naar onderweg is, niet naar dochterlief.
En dus besluiten we haar verder met rust te laten. Wie weet zien we haar weer!
Trackbacks/Pingbacks