Op zondagmiddag komt de groep aan. We gaan lunchen en daarna meteen op pad voor de eerste game drive. Een game drive is altijd spannend. Soms zie je nauwelijks iets, soms heb je geluk. We zijn tenslotte in Afrika, niet in de dierentuin. Maar je hoopt natuurlijk…
Wilde honden
In de ochtend hebben we wilde honden gezien en we beginnen de game drive op de plek waar we die het laatst gezien hebben. Als we vanaf hier hun sporen volgen zouden we ze immers weer moeten vinden. Wilde honden zijn soms lastig te volgen. Deze groep bestaat uit negentien individuen en die dwarrelen nogal wat rond, dus de precieze richting van de hele groep is soms moeilijk te bepalen. Maar na een half uurtje zoeken, vindt Andrew, onze tracker die getraind is in het volgen van sporen, ze voor ons. Hoe bijzonder want wilde honden zijn behoorlijk zeldzaam!
De groep ligt verspreid in het gras te slapen. Al snel na onze aankomst ontstaat er wat rumoer. Het wordt koeler en dat betekent tijd voor actie. De honden laten hun kenmerkende gedrag zien. De dominante honden duiken op de minder dominante en onder veel gepiep en gedoe worden die besnuffeld en bevoeld. Een soort van voorbereiding op verdere actie, zoals een bokser zich soms voor een wedstrijd in het gezicht slaat.
Achtervolging
We hebben de honden gevonden in vrij dichte begroeiing en dat betekent dat het lastig is om ze te volgen. De struiken waar we af en toe overheen rijden worden steeds grotere bomen en op een gegeven moment moeten we het opgeven. Op dat moment klinkt de radio. De andere auto van Shindzela, het kamp waar we slapen. Over de radio wordt veelal codetaal gebruikt, zodat de toeristen niet meteen weten waar we eventueel op af gaan. Door al mijn jaren in de bush ken ik die taal. En ik hoor ‘luipaard’ en ‘on the move’.
Een luipaard!
Zo snel als we kunnen proberen we ons te ontworstelen aan het dichte struikgewas en het zandpad terug te vinden. Daarna scheuren we, zover het reservaat dat toelaat, in de richting van het luipaard. Als we hem vinden, is de andere auto hem net kwijt. Mooi, wij nemen over. Het luipaard, een prachtig mannetje, is duidelijk ‘on a mission’. Af en toe even snuffelen en dan weer door. Op een gegeven moment zien we hem in elkaar duiken en we verwachten een jachtpartij. En op dat moment zien we een ander luipaard tegenover hem zitten! Ik sis naar mijn groep dat dit echt niet normaal is en meteen verdwijnt het mannetje uit zicht. Achter de struiken horen we een enorm gegrom en gegrauw. Stofwolken vliegen in het rond en dan rent het vrouwtje in één streep weg door het hoge gras.
We volgen het mannetje en zien dan waar dit over ging: een impala ligt dood in de struiken. Aha! Hij heeft gewoon haar eten afgepakt! We fotograferen hem terwijl hij van zijn verworven prooi eet. In onze ooghoek zien we het vrouwtje weer dichterbij komen. Maar voor het tot een nieuwe confrontatie kan komen is daar opeens een hyena die beide luipaarden te slim af is en er met de impala vandoor gaat! Wat gebeurt hier allemaal!!!
Als twee honden…
Na wat zoeken vinden we de luipaarden opnieuw: de dame zit hoog en duidelijk gestresst in een boom, terwijl het mannetje eronder ligt te wachten. Inmiddels is het helemaal donker geworden en zijn we afhankelijk van de spotlamp van onze tracker voor foto’s. Na wat aarzelen springt het vrouwtje naar beneden waar het mannetje direct achter haar aan rent. We besluiten hen met rust te laten in de donkere nacht. We gaan nog even kijken bij de impala. De hyena doet zich daar nog altijd heerlijk aan tegoed. Hoe was het spreekwoord ook alweer met die twee honden en dat been?
Heel bijzonder
Terwijl we terugrijden naar het kamp probeer ik mijn groep uit te leggen dat dit echt heel bijzonder was, bizar gewoon en dat ik dit in al mijn jaren Afrika ook nog nooit heb gezien. Maar eigenlijk weet je pas hoe speciaal het is, als je al die jaren zonder dit soort actie zelf hebt meegemaakt. En mijn groep? Die drinkt er een extra welverdiend wijntje op!